Het is 1:30 in de nacht en draai me om in bed. Ik ben 38+2 weken zwanger en voel me goed. Alleen moet ik vanaf het begin van de zwangerschap honderd keer per dag naar de wc. Dus ook in de nacht. Ik sta naast me bed en hoor “plop”, mijn vruchtwater is gebroken. Wauw het gaat beginnen, ik heb hier zo naar uit gekeken. Ik probeer nog wat te slapen maar dat lukt natuurlijk niet. In de ochtend is er nog weinig verandering dus Rob gaat naar de zaak. Ik bel hem wel als er iets veranderd. Ik rommel wat in huis en zorg dat alles netjes, schoon en opgeruimd is. 

De verloskundige had ik die ochtend geinformeerd. Ze zouden eind van de middag langs komen. Mocht ik regelmatige weeen krijgen of het gevoel hebben dat het sneller zou gaan moest ik direct contact met ze opnemen. Het is mijn eerste bevalling dus zo’n vaart zou het niet lopen. 

Rond 16:30 u komt Tom langs en controleert mijn bloeddruk en het hartje van de baby. Alles gaat goed, ik heb weeen die ik prima kan opvangen. Hij controleert mijn ontsluiting, ik heb 3 cm. Eerlijk gezegd vond ik dit erg teleurstellend. Ik was al zo lang bezig (en wakker). Mijn vliezen zijn inmiddels 15 uur gebroken. We spreken af dat Tom rond 23 u terug komt en dat we dan gaan kijken wat het plan voor de nacht wordt. 

Ik besluit om na het eten te gaan douchen. Heerlijk is die warme straal op mijn rug. De rugweeen worden steeds intenser en pijnlijker. Maar ik kan ze nog steeds goed opvangen. Iedere wee denk ik: “Het doet pijn maar dit heeft een functie, hoe krachtiger de wee hoe eerder ik mijn meisje ga ontmoeten”. Doordat ik telkens tussen de weeen door even pauze had wist ik ook dat de pijn weer bij mijn 3e uit ademing weer wegging.